Παραπλάνηση: Αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη

 

Παραπλάνηση

Αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη

Παραπλάνηση

Αστυνομικό μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη

Κλείνοντας το βιβλίο κατάλαβα γιατί ο φίλτατος Γρηγόρης έλεγε ότι έγραφε και ξανάγραφε αυτό το βιβλίο μέχρι να το ολοκληρώσει. Ήταν θέμα πλοκής. Πρωτότυπη στο έπακρο. Μια πλέξη περίπλοκη, που δεν κουράζει διόλου, το αντίθετο μάλλον καταφέρνει.

Επιγραμματικά αναφέρω:

Εντύπωση προκαλούν οι εναλλαγές πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης. Ιδιότυπη η αφήγηση και η οπτική γωνία από την οποία εξετάζει ο καθένας τα ίδια γεγονότα.

Το procedural εκεί. Με την Τρύπη και τους συνεργάτες της, υφιστάμενους και προϊστάμενους. Η δεξαμενή σκέψης πάντα εκεί. Όλοι συνεισφέρουν με τον τρόπο τους, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο.

Το τέλος απρόσμενο. Μου άρεσε επειδή ο αγαπητός μας Γρηγόρης αυτό που κάνει εδώ είναι ουσιαστικά μια υπέρβαση,. Σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Μ’ ένα δυσερμήνευτο χαμόγελο κοιτάζει τον αναγνώστη και του κλείνει το μάτι. Κάτι σε στυλ “εμείς θα τα ξαναπούμε”.  Δεν θα πω κάτι άλλο για το τέλος. Ας μου επιτραπεί ωστόσο ν’ αναφέρω ότι και ο Θοδωρής Καλλιφατίδης στα αστυνομικά που είχε συγγράψει —μεταξύ άλλων μυθιστορημάτων— με ηρωίδα την αστυνομικό Κριστίνα Βέντελ είχε, σε ένα από αυτά, επιτύχει ακριβώς το ίδιο. Το αναπάντεχο. Ο Καλλιφατίδης μ’ εκείνα τα έργα του μας κατέβαζε στα κατάβαθα της κοινωνίας ξεμπροστιάζοντας την ασχήμια που καμωνόμαστε ότι δεν βλέπουμε. Ο Αζαριάδης μας κατεβάζει στ’ άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και μας κάνει να αντικρίσουμε κάποιες από τις τρομακτικότερες πτυχές της

Εκείνο που επίσης με εντυπωσίασε είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Γρηγόρης Αζαριάδης χρησιμοποιεί πρωτότυπες παρομοιώσεις και μεταφορές. Αν οι ίδιες παρομοιώσεις και μεταφορές έβγαιναν από άλλη πένα μάλλον αδόκιμες θα θεωρούνταν. Ο Αζαριάδης τις καθιστά οικειότατες με τον δικό του τρόπο. Θα έλεγα ότι κι εδώ καινοτομεί.

Κι επειδή η ιστορία μας είναι περίπλοκη και τυλίγεται σαν κισσός γύρω από τη σκέψη μας, είναι δύσκολο, μάλλον αδύνατον, να καταλάβεις ποιος είναι ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι (ένα παιχνίδι που όλοι κάνουμε με τον εαυτό μας όταν διαβάζουμε ή βλέπουμε αστυνομικά) — κάτι που οδηγεί στην ευχαρίστηση που σου αφήνει το τέλος που προαναφέραμε.

Στον Γρηγόρη Αζαριάδη θα πω ένα Εύγε μέσα από την καρδιά μου.

Στον Αναγνώστη θα πω να μην παραλείψει να διαβάσει την ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ.

Γρηγόρης Κονδύλης

Αγρίνιο, Αύγουστος 2020