Sunday, August 13, 2006
Νάιαλ Γκρίφιθς: Κέλι + Βίκτορ, μετάφραση Γρηγόρης Κονδύλης, ΟΞΥ
Pομαντικός σαδομαζοχισμός από τον Nάιαλ Γκρίφιθς Tα χέρια της σφιχτά στο λαιμό του Aγόρι συναντάει κορίτσι. Kορίτσι ποθεί αγόρι. Kορίτσι παρασέρνει αγόρι. Bάζει τα χέρια της στον λαιμό του και τον πνίγει. Όχι μέχρι θανάτου. Mέχρι ηδονής μόνο. Kαι το αγόρι; Γουστάρει
Αδύνατο να σου διαφύγει το γεγονός ότι πρόκειται για σύγχρονη βρετανική λογοτεχνία. Νομίζεις ότι ακούς τη βαριά προφορά του Λίβερπουλ, ότι μυρίζεις τις βρώμικες ταπετσαρίες των παμπ στις σελίδες. Όλα τα συστατικά τού Trainspotting είναι εδώ - οι κωλοδουλειές «η ιδιαίτερη και αναγκαία κόλασή τους», οι παρακμιακοί φίλοι, το κυνήγι του επιδόματος, η μοναξιά, η εξουθενωτική καθημερινότητα και οι σαββατοκυριακάτικες οάσεις των πάρτι και των ναρκωτικών όπου ξεχνάς την παλιοζωή σου. Αστείο όσο και οξύμωρο: τα άφθονα ντραγκς (κρακ, ηρωίνη, κόκα) δεν τρομάζουν αυτήν τη φορά. Αυτό που τρομάζει είναι η σεξουαλικότητα. Επενδυμένη με βία. Μπροστά σ' αυτό το βιβλίο, το Trainspotting είναι σαν τουριστικός οδηγός.
Μπροστά στις ακραίες καταστάσεις στο Κέλι + Βίκτορ του Νάιαλ Γκρίφιθς (φωτογραφία), το «Trainspotting» του Ίρβιν Γουέλς είναι σαν τουριστικός οδηγός
Νομίζεις (για λίγο) ότι διαβάζεις Άρλεκιν: Κορίτσι και αγόρι συναντιούνται, ερωτεύονται, κάνουν το σεξ της ζωής τους, βλέπουν πυροτεχνήματα και ένα συγκλονιστικό λευκό φως. H εμπειρία είναι υπερβατική, το μόνο που θέλουν είναι να συνεχίσουν για πάντα. Μόνο που η σεξουαλικότητα τής Κέλι εμπεριέχει βία. Αλλά, (χα!) ο Βίκτορ αυτό το λατρεύει! Επίσης λατρεύει κάθε εκατοστό του κορμιού της, για την ακρίβεια ποτέ ο σαδομαζοχισμός δεν υπήρξε τόσο ρομαντικός. Την πρώτη φορά που το έκαναν, έσφιξε τα χέρια της στον λαιμό του. Τη δεύτερη τής τα τράβηξε αυτός εκεί. Την τρίτη το πράγμα ξέφυγε: τον άφησε μισολιπόθυμο, ματωμένο. Την τέταρτη φορά τι θα συμβεί; H ένωση με το ιδανικό άλλο μισό φαντάζει αδιέξοδη. Πόσο πιο βίαια μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
Βίκτορ, δεν θέλω να νιώθω αυτά που νιώθω, εσύ φταις, αυτήν τη δύναμη την αντλώ από σένα, τον κατηγορεί. Της βγάζει τον καλύτερο και χειρότερο εαυτό της. Ο εαυτός της την τρομάζει, αλλά μονάχα μετά εορτής, αφού όλα έχουν γίνει.
Οι απόλυτοι έρωτες φλερτάρουν με τον θάνατο. Και, όπως μάθαμε στα Μαύρα Φεγγάρια Του Έρωτα, τα πάθη πληρώνονται. H Κέλι είναι ο θύτης, ο Βίκτορ το θύμα. Τον λατρεύει απύθμενα, γι' αυτό και τον καταστρέφει. Ο Βίκτορ είναι το φως. Τόσο όμορφος, τόσο αληθινός. H αθωότητά του ανυψώνει τρυφερότητα αλλά και ένα τεράστιο κύμα βίας μέσα της. Θέλει να τον χαράξει, να τον ξεσκίσει, να τον «ράψει μέσα στο δέρμα της». «Αγάπα με λιγότερο, παράτα με τρελή σκύλα», θα έλεγε αν μπορούσε. Αν δεν ήταν φιμωμένος, δεμένος και μισολιπόθυμος. Αλλά βρίσκεται αναπόδραστα πλέον στο έλεός της. Δεν θα είχε τοποθετήσει τον εαυτό του σ' αυτή τη θέση αν γνώριζε το απόθεμα βίας που διαθέτει εκείνη. Είχε ορκιστεί να την αποφύγει αφότου τα πράγματα αγρίεψαν. Ωστόσο δεν άντεξε, την ακολούθησε πάλι στα πάντα. Έθεσε ξανά τον εαυτό του, με επίγνωση, στη διάθεσή της. Όπως εξάλλου έλεγε ο Μπροχ, αθώο θύμα δεν υπάρχει.
Σαν τραγούδι των Joy Division
Οι απόλυτοι έρωτες φλερτάρουν με τον θάνατο. Και, όπως μάθαμε στα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα», τα πάθη πληρώνονται. Εδώ, σκηνή από την ταινία του Ρομάν Πολάνσκι, με τους Πίτερ Κογιότ και Εμανουέλ Σενιέ
Ανά δέκα σελίδες εμπεδώνουμε ότι «ο πούτσος του είναι σκληρός σαν ατσάλι». Οι ίδιες σεξουαλικές σκηνές επαναλαμβάνονται λεπτομερώς τρεις φορές: Μία από τον Βίκτορ, μία από την Κέλι και μία σαν αναπόληση. (Φτάνει!) H γλώσσα είναι όμως ποιητική, ωμή, οι εικόνες ανατριχιάζουν - οι διάλογοι ελάχιστοι, όλα γίνονται χωρίς λόγια. Οι χαρακτήρες βγαίνουν κρυστάλλινοι, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις τους ταράζουν τον αναγνώστη. Ένταση, αγωνία - και ενδιάμεσα υπέροχα ξεσπάσματα εναντίον τής κατανάλωσης που «κουκουλώνει τους αυθεντικούς μας πόθους». Το Κέλι+Βίκτορ υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα. Είναι ένα ουρλιαχτό, μια αιματηρή ατομική επανάσταση, απελπισμένη σαν τραγούδι των Joy Division.
Φαντάζομαι ότι το βιβλίο θα γίνει χιτ ανάμεσα στους σαδομαζοχιστές, τους θαυμαστές του Ντε Σαντ, αλλά και σε όποιους αντέξουν να το διαβάσουν.
Όταν το διαβάζεις θες να δεις το λευκό φως, να ζήσεις την έκσταση που έχουν ζήσει. Όμως αυτό που απογείωσε οργασμικά τους εραστές δεν ήταν η διαστροφή, ήταν ο έρωτάς τους - εντάξει, και τα χέρια της στον λαιμό του.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
«Γάμα τη δουλειά, την αυστηρή πειθαρχία, την υποτέλεια. Στ' αρχίδια μου όλα αυτά. Αυτά είναι οι εχθροί της ευτυχίας. Εμένα βάλε με στο σημείο του θανάτου με τα μυαλά μου να εκρήγνυνται σε φως, να μπαινοβγαίνω ορμητικά στην Κέλι, ενώ με στραγγαλίζει ρίχνοντάς με στην άβυσσο ανάμεσα στον ήλιο και στο μηδέν - κανείς ποτέ δεν θα φτάσει ούτε θα γνωρίσει την ευτυχία μου».
Αδύνατο να σου διαφύγει το γεγονός ότι πρόκειται για σύγχρονη βρετανική λογοτεχνία. Νομίζεις ότι ακούς τη βαριά προφορά του Λίβερπουλ, ότι μυρίζεις τις βρώμικες ταπετσαρίες των παμπ στις σελίδες. Όλα τα συστατικά τού Trainspotting είναι εδώ - οι κωλοδουλειές «η ιδιαίτερη και αναγκαία κόλασή τους», οι παρακμιακοί φίλοι, το κυνήγι του επιδόματος, η μοναξιά, η εξουθενωτική καθημερινότητα και οι σαββατοκυριακάτικες οάσεις των πάρτι και των ναρκωτικών όπου ξεχνάς την παλιοζωή σου. Αστείο όσο και οξύμωρο: τα άφθονα ντραγκς (κρακ, ηρωίνη, κόκα) δεν τρομάζουν αυτήν τη φορά. Αυτό που τρομάζει είναι η σεξουαλικότητα. Επενδυμένη με βία. Μπροστά σ' αυτό το βιβλίο, το Trainspotting είναι σαν τουριστικός οδηγός.
Μπροστά στις ακραίες καταστάσεις στο Κέλι + Βίκτορ του Νάιαλ Γκρίφιθς (φωτογραφία), το «Trainspotting» του Ίρβιν Γουέλς είναι σαν τουριστικός οδηγός
Νομίζεις (για λίγο) ότι διαβάζεις Άρλεκιν: Κορίτσι και αγόρι συναντιούνται, ερωτεύονται, κάνουν το σεξ της ζωής τους, βλέπουν πυροτεχνήματα και ένα συγκλονιστικό λευκό φως. H εμπειρία είναι υπερβατική, το μόνο που θέλουν είναι να συνεχίσουν για πάντα. Μόνο που η σεξουαλικότητα τής Κέλι εμπεριέχει βία. Αλλά, (χα!) ο Βίκτορ αυτό το λατρεύει! Επίσης λατρεύει κάθε εκατοστό του κορμιού της, για την ακρίβεια ποτέ ο σαδομαζοχισμός δεν υπήρξε τόσο ρομαντικός. Την πρώτη φορά που το έκαναν, έσφιξε τα χέρια της στον λαιμό του. Τη δεύτερη τής τα τράβηξε αυτός εκεί. Την τρίτη το πράγμα ξέφυγε: τον άφησε μισολιπόθυμο, ματωμένο. Την τέταρτη φορά τι θα συμβεί; H ένωση με το ιδανικό άλλο μισό φαντάζει αδιέξοδη. Πόσο πιο βίαια μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
Βίκτορ, δεν θέλω να νιώθω αυτά που νιώθω, εσύ φταις, αυτήν τη δύναμη την αντλώ από σένα, τον κατηγορεί. Της βγάζει τον καλύτερο και χειρότερο εαυτό της. Ο εαυτός της την τρομάζει, αλλά μονάχα μετά εορτής, αφού όλα έχουν γίνει.
Οι απόλυτοι έρωτες φλερτάρουν με τον θάνατο. Και, όπως μάθαμε στα Μαύρα Φεγγάρια Του Έρωτα, τα πάθη πληρώνονται. H Κέλι είναι ο θύτης, ο Βίκτορ το θύμα. Τον λατρεύει απύθμενα, γι' αυτό και τον καταστρέφει. Ο Βίκτορ είναι το φως. Τόσο όμορφος, τόσο αληθινός. H αθωότητά του ανυψώνει τρυφερότητα αλλά και ένα τεράστιο κύμα βίας μέσα της. Θέλει να τον χαράξει, να τον ξεσκίσει, να τον «ράψει μέσα στο δέρμα της». «Αγάπα με λιγότερο, παράτα με τρελή σκύλα», θα έλεγε αν μπορούσε. Αν δεν ήταν φιμωμένος, δεμένος και μισολιπόθυμος. Αλλά βρίσκεται αναπόδραστα πλέον στο έλεός της. Δεν θα είχε τοποθετήσει τον εαυτό του σ' αυτή τη θέση αν γνώριζε το απόθεμα βίας που διαθέτει εκείνη. Είχε ορκιστεί να την αποφύγει αφότου τα πράγματα αγρίεψαν. Ωστόσο δεν άντεξε, την ακολούθησε πάλι στα πάντα. Έθεσε ξανά τον εαυτό του, με επίγνωση, στη διάθεσή της. Όπως εξάλλου έλεγε ο Μπροχ, αθώο θύμα δεν υπάρχει.
Σαν τραγούδι των Joy Division
Οι απόλυτοι έρωτες φλερτάρουν με τον θάνατο. Και, όπως μάθαμε στα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα», τα πάθη πληρώνονται. Εδώ, σκηνή από την ταινία του Ρομάν Πολάνσκι, με τους Πίτερ Κογιότ και Εμανουέλ Σενιέ
Ανά δέκα σελίδες εμπεδώνουμε ότι «ο πούτσος του είναι σκληρός σαν ατσάλι». Οι ίδιες σεξουαλικές σκηνές επαναλαμβάνονται λεπτομερώς τρεις φορές: Μία από τον Βίκτορ, μία από την Κέλι και μία σαν αναπόληση. (Φτάνει!) H γλώσσα είναι όμως ποιητική, ωμή, οι εικόνες ανατριχιάζουν - οι διάλογοι ελάχιστοι, όλα γίνονται χωρίς λόγια. Οι χαρακτήρες βγαίνουν κρυστάλλινοι, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις τους ταράζουν τον αναγνώστη. Ένταση, αγωνία - και ενδιάμεσα υπέροχα ξεσπάσματα εναντίον τής κατανάλωσης που «κουκουλώνει τους αυθεντικούς μας πόθους». Το Κέλι+Βίκτορ υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα. Είναι ένα ουρλιαχτό, μια αιματηρή ατομική επανάσταση, απελπισμένη σαν τραγούδι των Joy Division.
Φαντάζομαι ότι το βιβλίο θα γίνει χιτ ανάμεσα στους σαδομαζοχιστές, τους θαυμαστές του Ντε Σαντ, αλλά και σε όποιους αντέξουν να το διαβάσουν.
Όταν το διαβάζεις θες να δεις το λευκό φως, να ζήσεις την έκσταση που έχουν ζήσει. Όμως αυτό που απογείωσε οργασμικά τους εραστές δεν ήταν η διαστροφή, ήταν ο έρωτάς τους - εντάξει, και τα χέρια της στον λαιμό του.
ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
«Γάμα τη δουλειά, την αυστηρή πειθαρχία, την υποτέλεια. Στ' αρχίδια μου όλα αυτά. Αυτά είναι οι εχθροί της ευτυχίας. Εμένα βάλε με στο σημείο του θανάτου με τα μυαλά μου να εκρήγνυνται σε φως, να μπαινοβγαίνω ορμητικά στην Κέλι, ενώ με στραγγαλίζει ρίχνοντάς με στην άβυσσο ανάμεσα στον ήλιο και στο μηδέν - κανείς ποτέ δεν θα φτάσει ούτε θα γνωρίσει την ευτυχία μου».
Ode to Jack
In a cave of fantasy,
in a cave of fallacy
Trying to live,
Trying to give
It was something new,
fine and interesting
But no, no, no,
they pull me back in
I was in a room,
Room of dreams
Reality out, reality in
Time by time
again and again
trying to solve
Something in vain
Friends at night
Unknown persons
Friends at night
venomous potions
Better than these
Friends at day
See them once
And then away
Talking to strangers?
Biiig mistake!
But what should you call
A silent rape!
A new day always arrive
Like a street whore
Of The Whatever Drive
Be sure, it will come
Like a pigeon in city
A bird of no origin
And lesser pity
Late night
And a friend
Called Jack
Family name Daniels
I thought I heard
My Jewish neighbor
Singing
The Uber Alles
Rapid dreams,
Like dreams of flow
Dreams of nothing
And dreams of vow
Here I sit
no hope to live or die
no friends or fi
but the Pope
-oh, shit!
-Sic transit-
I hear people say
-Gloria- of every
alleged lay
Greg Kondylis
August 13th, 2006
Subscribe to:
Posts (Atom)