Γιά σκεφτείτε το λίγο

Πόσες αντιλήψεις κουβαλάμε από τα μικράτα; Εκείνος ο τεράστιος ογκόλιθος που μας σφηνώνουν στο μυαλό από την παιδική ηλικία, εκείνος ο ογκόλιθος που σφύζει από “πρέπει” και “δεν πρέπει”, από “αρχές”, από ιδέες που δεν ζητήσαμε, από γνώμες που ίσως δεν μας ενδιαφέρουν. Αυτουργοί όλοι οι πριν από μας, ηθικοί αυτουργοί και αυτουργοί κι εμείς, άμοιροι διόλου των ευθυνών μας, θλιβεροί κι αχόρταγοι για χρήμα και δύναμη μέσα σε μια ατμόσφαιρα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τι; Από τι; Εδώ χάνεται κάθε μέτρο σύγκρισης. Γιατί η ατμόσφαιρα της Κόλασης του Δάντη, οι αποκρουστικές εικόνες του Αποκάλυψη τώρα, οι περιγραφές οποιασδήποτε φρίκης δεν έχουν τίποτα κοινό μ’ αυτό που ζούμε. Για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι οι πρώτες δεν είναι πραγματικές. Κι αν είναι, από το δεύτερο χέρι της περιγραφής τις ζούμε. Ο δεύτερος είναι ότι αυτές που ζούμε είναι τυλιγμένες στην αχλύ της καθημερινότητας, της ενίοτε ήρεμης, της ενίοτε όμορφης, της ενίοτε υπέροχης καθημερινότητας. Και δεν τις βλέπουμε. Πανάδα σκεπάζει τα μάτια της ψυχής και απομονώνει το μυαλό που έχει στριμωχτεί στην γωνία κάτω από την αφόρητη πίεση του ογκόλιθου. Στις παρυφές του σταλάζει ο ιδρώτας γενιών, αρχών και πεποιθήσεων. Δίνει και παίρνει μεταξύ τους η φρυκτωρία. Κουνάνε χέρια, πόδια, ανεμίζουν πυρσούς κι ανάβουν φωτιές για να μεταδώσουν τι; Νά και το μυαλό μας, μόνιμος φρυκτωρός, ξεχασμένος από την αρχή του χρόνου εκεί μέσα. Δεδομένα, δεδομένα, υποκείμενα, προκείμενα, θέματα, σκοποί, προθέσεις – και προσθέσεις.
Ενδιαφέροντα; Σαφώς.
Χρήσιμα; Ρητώς.
Κάνουμε χωρίς αυτά; Ουδαμώς.
Τα χρειαζόμαστε, λοιπόν; Ποσώς.